Wprowadzenie do medytacji nad litanią

Każda litania ma charakter błagalny i jest jedną z form pobożności katolickiej. Zazwyczaj przyzywa się w niej wstawiennictwa Matki Bożej lub jednego ze Świętych Pańskich. Najstarszą z litanie jest Litania do Wszystkich Świętych. Litanie starają się oddać rys duchowości i charyzmatu Świętych, do których są adresowane. Podobnie jest z Litanią do bł. Elżbiety Sanny. Nie jest to jedynie zwyczajny wraz pobożności ludowej, ale przejaw głęboko teologicznej refleksji nad życiem i działalnością bł. Elżbiety.
Litania do błogosławionej Elżbiety Sanny zawiera 44 wezwania, w których jej czciciele przywołują ją rozmaitymi tytułami. Pierwszą grupę tytułów stanowią te nawiązujące do poszczególnych etapów życia bł. Elżbiety: „Kwiat Sardynii” dla podkreślania miejsca z którego wyszła i „Klejnot Rzymu” dla zaznaczenia miejsca, gdzie do dziś spoczywają jej relikwie. Pierwszą grupę zamykają trzy wezwania, które podkreślają jej wierne małżeństwo, troskliwe macierzyństwo i wdowieństwo poświęcone Bogu.
Drugą grupę wezwania stanowią wezwania ukazujące jej relację z Bogiem: „Gorliwa czcicielko Przenajświętszej Trójcy”, „Oddana służebnico Boga”, „Wierna naśladowczyni Chrystusa”, „Służebnico Chrystusa i Kościoła” i „Naczynie Ducha Świętego”.
Kolejna grupa wezwań przywołuje cnoty bł. Elżbiety: posłuszeństwo woli Bożej, pokorę, ubóstwo, pobożność, miłość i mądrość oraz streszcza pozostałe cnoty w wezwaniu „przepiękny cnót bukiecie”.
Przedostatnią a zarazem najbogatszą grupę wezwania stanowią te, które podkreślają jej działalność nazywając bł. Elżbietę „Nauczycielką wiary katolickiej”, „Wychowawczynią dzieci i młodzieży”, „Duchową Matką powołań kapłańskich”, „Wspomożycielką kardynałów i biskupów”, „Patronką niepełnosprawnych”, „Opiekunką wdów i sierot”, „Pocieszycielką strapionych”, „Pocieszycielką w godzinie konania”, „Przewodniczką pielgrzymujących”, „Wskazująca nam drogę do Boga”, „Samarytanką ucząca nas miłości”, „Wspierającą jałmużną ubogich”, „Balsamem łagodzący ból zranionych”, „Chlebiem głodujących”, „Oliwką pokoju” i „Obroną dziewic”.
Ostatnia, piąta grupa składa się z wezwań odnoszących się do jej przynależności w życiu i po śmierci. Jej narodziny i rozliczne dary zostały uznane w tytule „Cud łaski Bożej”, a jej nieustanna wdzięczność wobec Boga pozwala nadać jej tytuł „Pieśń chwały Bożej”. W kolejnych dwóch wezwaniach podkreślona została jej przynależność do narodu włoskiego i społeczności mieszkańców Sardynii: „Matko Sardyńczyków” i „Chlubo narodu włoskiego”. Błogosławiona Elżbieta przynależała do III Zakonu Franciszkańskiego i do Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego założonego przez św. Wincentego Pallottiego, dlatego w litanii nazywana jest „Terciarką Zakonu św. Franciszka”, „Duchową córką św. Wincentego”, który był jej spowiednikiem i kierownikiem duchowym, „Gorliwą współpracownicą św. Wincentego”, „Znakomitą członkinią Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego” i „Ozdobą rodzinny pallotyńskiej”.
Litania kończy się wezwaniem „Matko i Siostro nasza, módl się za nami”. To ostatnie wezwanie uznaje familijną więź jaka łączy bł. Elżbietę Sannę z jej czcicielami.